Izenburua: Geltokiak edo helduta entzuteko abestiak
Idazlea: Goiatz Labandibar
Argitaletxea: Elkar
Urtea: 2013
Europan barrena egindako ibilaldi baten tankeran egituratutako ipuin-bilduma honek hamaika istoriotan zehar beste hainbat hiri ezagutaraziko dizkigu. Hendaia, Marseilla, Geneva, Venezia, Trieste, Ljubljana, Zagreb, Pula, Genoa eta Niza dira kontakizun hauetako agertokiak, eta hiri horietako tren geltokiek badute ipuinotan toki esanguratsua. Izan ere, hiri batetik edo ipuin batetik besterako bidaia egitea proposatzen zaigun liburu honetan, geltokiak beti dira istorio baten abiapuntu edo helmuga.
Egileak lortu du hiri bakoitzaren funtsa jasotzea eta istorio bakoitzari dagokion kolorea eranstea, guztietan gaiak ezberdinak izan arren: askatasuna, alde bakarreko maitasuna, errutina, tokiz kanpo sentitzen denaren sentimendua…
Ederki pasatu dut eleberri hau irakurtzen. Izenburua dela eta erabaki nuen erostea. Hainbeste hiri aipatzen diren arren ;Hendaia, Marseilla, Geneva, Trieste, Venezia eta abar…ez da gida turistikoa, baizik eta geltokiak aitzakia ederra dira istorio bat kontatzeko. Hainbat atal, hainbat istorio. Zein baino zein originalagoa eta ezberdinagoa!. Gehienek kutsu melankoliakoa daukate: nostalgia eta tristura askatzen dituzte. Bestalde, modu soil eta apal batean gai garrantzitsuago baina garrantzitsuagoak aipatzen dira, adibidez pertsonen kontrako minei buruzkoa, zahartzaroaren ingurukoa, arroztearen gainekoa da. Testua Hendaiari buruzko geltokiarekin hasten eta bukatzen da. Bitartean bidaia polita eskaintzen digu Goiatz Labandibarrek. Atal guztiak oso landatuak daude eta original -originalak dira. Gainera, atal batek baino gehiagok kutsu kulturala dauka. Horrela 4. atalean, Venezia aipatzean Hopper margolaren gainean idazten du. Horrengatik guztiagatik oso gustura irakurri dut liburu hau.
Oso liburu interesgarria Goiatz Labandibarren lehenengo hau. Hamabi nazarrioz osatuta dago eta narrazio guztietan tren geltokiak agertzen dira, horiek izanik liburuari osotasuna ematen diotena. Narrazioen maila oso parekoa da, ona hain zuzen, batzuk besteak baino ederragoak dira, baina bat ere ez da kaskarra. Oso gustura irakurri dut liburua, baina narrazio bat edo bi bakarrik egun bakoitzean, narrazioak irakurri ondoren haiei buruz oldozteko eta gehiago gozatzeko. Oso agerpen polita, beraz, Goiatzek egin duena euskal literaturan eta ea horrela jarraitzen duen. Ondorioz, oso gomendagarria liburu hau.