Izenburua: Herriak ez du barkatuko
Idazlea: Irati Goikoetxea
Argitaletxea: Elkar
Urtea: 2021
ETAk aita hil zion Oihanari duela hogeita bi urte, berak hemeretzi zeuzkala. Zauria bizirik du oraindik, baina ez du horretaz inorekin hitz egiten; bere seme-alabei ere ez die ezer argirik kontatu, nahiz eta barruan sumatu on egingo liekeela denei. Ezustean, biktima ezberdinen lekukotasunak jasotzen dabilen antropologo baten deia jasoko du, ea berarekin bildu nahi duen. Gai minbera bat sentiberatasunez landu du Irati Goikoetxeak bere lehenengo eleberri honetan, aldarri ozenen ordez enpatia ahalegin bat eginez, delikadeziaz eta emozioz. Hitzen ukenduak ere balio duelako oinaze zaharrak leuntzeko, edertasunak ere lagundu dezakeelako pertsonak –eta herriak– hobeak egiten.
Gai berri bat ekarri digu Irati Goikoetxeak bere bigarren liburuan. ETAren biktimen gorabeherak ez dira batere ohikoak euskal literaturan (bai, ordea, erdal literaturan) eta Igartza beka eskuratu zuen gai horrekin, nahiz eta ez jakin berritasun horregatik irabazi zuen.
Bikain azaldu digu Iratik nolakoa den biktimen mina, baina, hala ere, astuna egin zait liburua. Ez dakit egituragatik izan den, edo erritmoagatik, edo pertsonaia batzuen gehiegizko parte-hartzeagatik, baina ez dut gozatu irakurketarekin, ezta liburuak hunkitu ere.
Gainera, argumentua herren geratu dela iruditu zait, aspektu batzuk borobildu gabe amaitu baita liburua.
Dena den, eskertu behar zaio Iratiri euskal gatazkaren gaiari beste ikuspuntu batetik ekitea. Horregatik bakarrik gomendagarria da eleberri hau.
Beraz, gomendatzen dut liburu hau eta ea idazle gehiagok ekiten dioten gai honi.