Plazer bat izan duk, Benito!

Harridura bat izan duk.
Irakurri baino lehen Benito Lertxundiren biografia zela uste nuen, baina leitzen ari nintzen bitartean, beste gauza bat dela konturatu naiz.
Dena den, Orioko abeslariari buruzko pasadizo asko ikasi nituen liburua bukatuta. Arazoa da testua bi lagunek, Pako Aristik eta Mikel Markezek hain zuzen ere, idatzita dagoela eta behin baino gehiagotan ez dakigu nork idazten duen eta zer pentsatzen duen bakoizak.
Hori dela eta zur eta lur geratu nintzen jakitean kultura orientala hain garrantzitsua zela Benitoren eta Pako Aristiren bizitzetan. Testu honen orrialde eta atal batzuk astunegiak iruditu zaizkit.Osho, Krisnamurti eta Sufiak gora, Osho, Krisnamurti eta Sufiak behera.
Mikel Markez ez nuen ezagutzen baina bai Benito Lertxundiren, bai Pako Aristiren lanak miresten nituen eta pentsatzen nuen ideologikoki zabalagoak zirela. Izan ere, Leon Felipe olerkariak esaten duen moduan: “Gizakiaren beldurrak ipuin guztiak asmatu ditu” eta bakoitzak edozein erlijio motari heldu ahal dio.
Hala eta guztiz ere, harridura pasatu eta gero aurreiritzirik gabe irakurtzen ahalegindu naiz. Euskal atsotitz baten dioen bezala. “Bakoitzari berea jainkoaren legea”. Horrela badaude izugarri atsegin izan ditudan hainbat zati eta Lertxundiren gainean asko ikasi dut. Adibidez, nik ez nekien Benitiok hainbeste prestatzen zituela bere abestiak.
Aipatzekoa da “Ez doc Amairu”ren inguruko istorioa ere, nola sartzen zaizkion abestiak Lertxundiri, “Pello eta Joxepe”ri buruzko pasadizoa eta Xalbadorren, Oteizaren eta Fernando Pessoaren eragina.
Bestalde, oso liburu konplexua da eta gauza konplexuen gainean hitz egiten du.Hemen, zer den kontzientzia, zer den pentsatzea, existentziaren zentzua…Halako kontzeptuei buruz idazten da. Naturaren eta iraultzaren gainean izkiriatzen da.

Patxadaz irakurri beharreko liburua Pako Aristik eta Mikel Markezek azken urteetan Benitorekin izandako harreman estuaren ondorioa da. Gai garrantzitsu askotaz (maitasuna, heriotza, bizitza, sexua…) bakoitzaren iritziak plazaratzen dituzte, inorekin ezkondu gabe. Liburuan behin eta berriz azaltzen da “desikastea” dela askatasun pertsonalerako biderik egokiena, aurreiritzi eta loturetatik askatu behar dugula.
“Desikaste” horretan maisurik ez dugula behar esaten duten arren, ze ispilutan begiartu behar dugun garbi azaltzen digute: taoismoa, sufiak, Osho…
Liburu interesgarria benetan, lagunekin partekatu eta, hirukote honek egin duen antzera, bazkari ondorengo jardunerako ezin aproposagoa.

Oso erakargarria euskal kulturan izen handia duten Benito Lertxundi, Mikel Markez eta Pako Aristi sortzaileek egindako hau. Nahiz eta euskal kulturan halako bitxikeriak topatzea oso ohikoa ez izan, hona hemen, gure harridurarako, azken denboraldi honetan plazaratu den libururik liluragarrienetako bat. Hartara, aukera ezin hobea dugu euskal kultura hurbiletik hobeto ezagutzeko eta sakontasun handiz aztertzeko.
Herri menperatu honetan gertatzen direnak ikusita, guztiz beharrezkotzat jotzen dut liburuan haiek aztertu dutena. Bizitza, heriotza, sexua, artea, musika, mistika eta abar luze bat galbahetik pasatu dituzte era oso erakargarrian. Aipatzen dituzten gaien artean gehien laketu zaizkidanak egoa, sexua eta maitasuna izan dira, gainerakoak baztertu gabe noski, orokorrean oso erakarpen handikoak baitira.
Lan honekin guri ere arnasa ematen digute, bakoitzari dagokigun esparruan aurrera jarrai dezagun. Horrekin batera, ikus dezakegu behin edo behin denoi gure burua biluztea komeni zaigula, eta guztiz beharrezkoak diren eztabaidetarako aukera ematen zaigu. Benito Lertxundiren hitzetan: “Baina niri ere gustatzen zait gauzak botatzea, ea norbaitek harrapatzen dituen”.